આજની પ્રેરણા: જે વ્યક્તિ સુખ અને દુ:ખમાં પરેશાન નથી થતો અને તે બંનેમાં સમાન છે, તે ચોક્કસપણે અમરત્વને પાત્ર છે.

અવાસ્તવિક અસ્તિત્વમાં નથી અને સત્યની ગેરહાજરી નથી. ફિલોસોફિકલ જ્ઞાનીઓએ આનું તારણ કાઢ્યું છે. સાદગી, બ્રહ્મચર્યનું પાલન, અહિંસા, પવિત્રતા રાખવી, દેવતાઓ, બ્રાહ્મણો, ગુરુઓ અને જ્ઞાનીઓનો આદર કરવો – આને શારીરિક તપસ્યા કહે છે. બુદ્ધિમાન સંન્યાસી જે સદ્ગુણોમાં સ્થિત છે, જે ન તો ખરાબ કાર્યોને ધિક્કારે છે અને ન તો સારા કાર્યોમાં વ્યસ્ત રહે છે, તેને કર્મમાં કોઈ શંકા નથી. ત્યાગ, દાન અને તપના કર્મો ક્યારેય ન છોડવા જોઈએ, તે કરવા જોઈએ. નિઃશંકપણે, ત્યાગ, દાન અને તપ સંતોને પણ શુદ્ધ બનાવે છે. જે માણસ પોતાના કર્મોના ફળની ઈચ્છા રાખ્યા વિના સત્કર્મ કરે છે, તે માણસ યોગી છે. જે સત્કર્મ નથી કરતો તે સંત કહેવાને લાયક નથી. જે કૃત્ય ભ્રમણાથી, શાસ્ત્રના આદેશોનો અનાદર કરીને અને ભવિષ્યના બંધનને ધ્યાનમાં લીધા વિના અથવા હિંસા કે અન્યને નુકસાન પહોંચાડવા માટે કરવામાં આવે છે તેને તામસી કહે છે. કર્મો સિદ્ધ થવાના પાંચ કારણ છે. અધિષ્ઠાન એટલે શરીર, કર્તા એટલે આત્મા, ઇન્દ્રિયો જે ક્રિયાઓ કરવા માટેનું સાધન છે, ચાલવા, બોલવા વગેરે જેવા અનેક પ્રયત્નો અને પાંચમું કારણ છે પ્રરબ્ધ અથવા પરમાત્મા. માણસ પોતાના તન, મન કે વાણીથી જે પણ યોગ્ય કે ખોટું કાર્ય કરે છે, તે ઉપરોક્ત પાંચ કારણોને લીધે થાય છે. ઉપરોક્ત પાંચ કારણોનો સ્વીકાર ન કરીને જે પોતાને એકમાત્ર કર્તા માને છે, તે દુષ્ટ માણસ વાસ્તવિકતા જોતો નથી. જે માણસમાં અહંકારની ભાવના નથી અને બુદ્ધિ કોઈ યોગ્યતા અને ખામીથી કલંકિત નથી, તે આ જગતમાં તેના કાર્યોથી બંધાયેલ નથી.