ਭਾਗਵਤ ਗੀਤਾ ਦਾ ਸੰਦੇਸ਼
ਮਨੁੱਖ ਦਾ ਆਪਣਾ ਧਰਮ ਸਭ ਤੋਂ ਉੱਤਮ ਹੈ, ਪਰ ਮਨੁੱਖ ਦਾ ਆਪਣਾ ਧਰਮ, ਜੋ ਕੁਦਰਤ ਦੁਆਰਾ ਨਿਰਧਾਰਤ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਹੈ, ਗੁਣਾਂ ਤੋਂ ਸੱਖਣਾ ਹੈ। ਪ੍ਰਭੂ ਜੋ ਸਭ ਜੀਵਾਂ ਦਾ ਮੂਲ ਹੈ ਅਤੇ ਸਰਬ-ਵਿਆਪਕ ਹੈ, ਉਸ ਦੀ ਭਗਤੀ ਕਰਨ ਨਾਲ ਮਨੁੱਖ ਆਪਣਾ ਕੰਮ ਕਰਦਿਆਂ ਸੰਪੂਰਨਤਾ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰ ਸਕਦਾ ਹੈ। ਜੋ ਪ੍ਰਕ੍ਰਿਤੀ, ਜੀਵ ਅਤੇ ਪ੍ਰਕ੍ਰਿਤੀ ਦੇ ਗੁਣਾਂ ਦੇ ਆਪਸੀ ਤਾਲਮੇਲ ਨਾਲ ਸਬੰਧਤ ਪਰਮ ਆਤਮਾ ਦੀ ਵਿਚਾਰਧਾਰਾ ਨੂੰ ਸਮਝਦਾ ਹੈ, ਉਹ ਨਿਸ਼ਚਤ ਤੌਰ 'ਤੇ ਮੁਕਤੀ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਦਾ ਹੈ, ਭਾਵੇਂ ਉਸਦੀ ਮੌਜੂਦਾ ਸਥਿਤੀ ਜੋ ਵੀ ਹੋਵੇ। ਜੇਕਰ ਕੋਈ ਮਨੁੱਖ ਆਪਣੇ ਸਵਧਰਮ ਨੂੰ ਪੂਰਾ ਨਹੀਂ ਕਰਦਾ ਹੈ, ਤਾਂ ਉਹ ਆਪਣੇ ਫਰਜ਼ ਦੀ ਅਣਦੇਖੀ ਦਾ ਪਾਪ ਕਰੇਗਾ ਅਤੇ ਉਹ ਵਿਅਕਤੀ ਆਪਣੀ ਪ੍ਰਸਿੱਧੀ ਵੀ ਗੁਆ ਦੇਵੇਗਾ।
ਮਨੁੱਖ ਨੂੰ ਸੁੱਖ-ਦੁੱਖ, ਨਫ਼ਾ-ਨੁਕਸਾਨ, ਜਿੱਤ-ਹਾਰ ਦੀ ਪਰਵਾਹ ਕੀਤੇ ਬਿਨਾਂ ਆਪਣਾ ਫਰਜ਼ ਨਿਭਾਉਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ। ਨਿਰਸਵਾਰਥ ਭਾਵਨਾ ਨਾਲ ਕੰਮ ਕਰਨ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਵਿਚ ਨਾ ਤਾਂ ਨੁਕਸਾਨ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਨਾ ਹੀ ਨੁਕਸਾਨ ਹੁੰਦਾ ਹੈ, ਪਰ ਇਸ ਮਾਰਗ 'ਤੇ ਕੀਤੀ ਛੋਟੀ ਜਿਹੀ ਤਰੱਕੀ ਵੀ ਮਨੁੱਖ ਨੂੰ ਵੱਡੇ ਡਰ ਤੋਂ ਬਚਾ ਸਕਦੀ ਹੈ। ਜੋ ਵੀ ਵੇਰੀਏਬਲ ਅਤੇ ਸਥਿਰਾਂਕ ਤੁਸੀਂ ਹੋਂਦ ਵਿੱਚ ਦੇਖਦੇ ਹੋ ਉਹ ਕਿਰਿਆ ਦੇ ਖੇਤਰ ਅਤੇ ਖੇਤਰ ਦੇ ਜਾਣਕਾਰ ਦਾ ਸੁਮੇਲ ਹੈ। ਜੇਕਰ ਕੋਈ ਮਨੁੱਖ ਪਰਮ ਆਤਮਾ ਲਈ ਕੰਮ ਕਰਨ ਤੋਂ ਅਸਮਰੱਥ ਹੈ, ਤਾਂ ਉਸ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਕੰਮ ਦੇ ਸਾਰੇ ਫਲ ਤਿਆਗ ਦੇਣੇ ਚਾਹੀਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਕੰਮ ਕਰਨ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਨੀ ਚਾਹੀਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਸਵੈ-ਸਥਿਤ ਹੋ ਜਾਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ।
ਜੇਕਰ ਮਨੁੱਖ ਕਰਮਾਂ ਦੇ ਫਲ ਨੂੰ ਤਿਆਗ ਕੇ ਆਤਮ-ਸਥਿਤ ਨਹੀਂ ਹੋ ਸਕਦਾ ਤਾਂ ਉਸ ਨੂੰ ਗਿਆਨ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਨ ਦਾ ਯਤਨ ਕਰਨਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ। ਸਤੋਗੁਣ ਮਨੁੱਖ ਨੂੰ ਸਾਰੇ ਪਾਪ ਕਰਮਾਂ ਤੋਂ ਮੁਕਤ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਜੋ ਮਨੁੱਖ ਇਸ ਗੁਣ ਵਿੱਚ ਟਿਕੇ ਹੋਏ ਹਨ, ਉਹ ਸੁਖ ਅਤੇ ਗਿਆਨ ਦੀ ਸੂਝ ਨਾਲ ਬੱਝੇ ਰਹਿੰਦੇ ਹਨ। ਗਿਆਨ ਨਾਲੋਂ ਚੰਗਾ ਸਿਮਰਨ ਹੈ ਅਤੇ ਸਿਮਰਨ ਨਾਲੋਂ ਕਰਮ ਦੇ ਫਲ ਦਾ ਤਿਆਗ ਹੈ, ਕਿਉਂਕਿ ਅਜਿਹੇ ਤਿਆਗ ਨਾਲ ਮਨੁੱਖ ਪਰਮ ਸ਼ਾਂਤੀ ਦੀ ਪ੍ਰਾਪਤੀ ਕਰਦਾ ਹੈ।
