આત્મ સાક્ષાત્કારનો પ્રયાસ કરનારા બે પ્રકારના મનુષ્યો છે. કેટલાક તેને જ્ઞાનયોગ દ્વારા સમજવાનો પ્રયાસ કરે છે અને કેટલાક ભક્તિમય સેવા દ્વારા. મનુષ્ય ન તો ક્રિયાઓ શરૂ કર્યા વિના સ્વ-કર્મને પ્રાપ્ત કરી શકતો નથી કે માત્ર ક્રિયાઓના ત્યાગથી પૂર્ણતા પ્રાપ્ત કરી શકતો નથી. કોઈપણ મનુષ્ય એક ક્ષણ માટે પણ ક્રિયા કર્યા વિના કોઈપણ સ્થિતિમાં જીવી શકતો નથી કારણ કે પ્રકૃતિના ગુણો અનુસાર, જીવો ક્રિયા કરવા માટે મજબૂર છે. જે વ્યક્તિ બધી ઇન્દ્રિયોને નિયંત્રિત કરે છે, પરંતુ માનસિક રીતે ઇન્દ્રિય પદાર્થો વિશે વિચારતો રહે છે, તે ચોક્કસપણે પોતાની જાતને છેતરે છે અને તે જૂઠો કહેવાય છે. જે વ્યક્તિ ઇન્દ્રિયોને મનથી નિયંત્રિત કરે છે અને આસક્તિ વિના, આસક્તિ વિના તમામ ઇન્દ્રિયો સાથે કર્મયોગનું આચરણ કરે છે, તે શ્રેષ્ઠ છે. વ્યક્તિએ શાસ્ત્રોક્ત પદ્ધતિથી નિર્ધારિત ક્રિયાઓ કરવી જોઈએ, કારણ કે કાર્ય ન કરવાથી, શરીરની સરળ કામગીરી પણ થશે નહીં. નિર્ધારિત ક્રિયાઓ ઉપરાંત કરવાના કાર્યમાં વ્યસ્ત વ્યક્તિ ક્રિયાઓથી બંધાયેલો છે, તેથી મનુષ્યે આસક્તિ વિના કાર્ય કરવું જોઈએ. વેદોમાં નિયમિત ક્રિયાઓનો નિયમ છે અને તે પરમ બ્રહ્મમાંથી પ્રગટ થયા છે. પરિણામે, સર્વવ્યાપી બ્રહ્મા હંમેશા યજ્ઞ ક્રિયાઓમાં સ્થિત છે. જે વ્યક્તિ માનવ જીવનમાં વેદ દ્વારા સ્થાપિત બલિદાનના ચક્રને અનુસરતો નથી, તે ચોક્કસપણે પાપી જીવન જીવે છે. આવી વ્યક્તિનું જીવન અર્થહીન છે. તમામ જીવો ખોરાક પર નિર્ભર છે, જે વરસાદ દ્વારા ઉત્પન્ન થાય છે. વરસાદ યજ્ઞ કરવાથી આવે છે અને યજ્ઞ નિશ્ચિત ક્રિયાઓથી ઉત્પન્ન થાય છે. યજ્ઞથી પ્રસન્ન થવાથી દેવતાઓ પણ તમને પ્રસન્ન કરશે અને આ રીતે મનુષ્ય અને દેવતાઓના સહયોગથી સૌને સમૃદ્ધિ મળે છે.