જ્ઞાન, શ્રેય અને જાણનાર - આ ત્રણ કર્મના હેતુઓ છે, કરણનો અર્થ છે ઇન્દ્રિયો, કર્મ અને કર્તા. દરેક વ્યક્તિ પોતાના કર્મના ગુણોને અનુસરીને સંપૂર્ણ બની શકે છે. તેમની પ્રકૃતિ અનુસાર નિર્દિષ્ટ કર્મો ક્યારેય પાપથી પ્રભાવિત થતા નથી. વ્યક્તિએ કુદરતે બનાવેલા કર્મનો ક્યારેય ત્યાગ ન કરવો જોઈએ, પછી ભલે તે ખામીયુક્ત હોય. રાક્ષસી લોકો, અસંતોષપૂર્ણ કામનો આશ્રય લે છે અને અભિમાનના માથામાં ડૂબી જાય છે, મોહિત થઈ જાય છે, તેઓ ક્ષણિક વસ્તુઓ દ્વારા અશુદ્ધ કાર્યોનું વ્રત રાખે છે. દરેક પ્રયાસ ખામીયુક્ત છે, કારણ કે આગ ધુમાડાથી ઢંકાયેલી છે. કુદરતે બનાવેલા ખામીયુક્ત કર્મ ક્યારેય છોડવું જોઈએ નહીં. જે સ્વયં-સંયમિત, અપ્રાપ્ય છે અને ભૌતિક સુખની પરવા કરતો નથી, તે સન્યાસના અભ્યાસ દ્વારા કર્મના ફળમાંથી મુક્તિની ઉચ્ચતમ પૂર્ણતા પ્રાપ્ત કરી શકે છે. યોગીઓ, આસક્તિ વિના, શરીર, મન, બુદ્ધિ અને ઇન્દ્રિયો દ્વારા શુદ્ધિકરણ માટે જ કામ કરે છે. જે વ્યક્તિ અવિરત ભાવના સાથે ભગવાનનું ધ્યાન કરે છે, સતત પોતાનું મન ભગવાનના સ્મરણમાં રાખે છે, તે ચોક્કસ ભગવાનને પ્રાપ્ત કરે છે. ભૌતિક ઇચ્છા પર આધારિત કર્મઓનો ત્યાગ વિદ્વાન લોકો દ્વારા સંન્યાસ કહેવાય છે અને બુદ્ધિશાળી લોકો દ્વારા તમામ કર્મોના ફળનો ત્યાગ કહેવાય છે. જે વ્યક્તિ કર્મના ફળને પરમાત્માને અર્પણ કરીને આસક્તિ વગર પોતાનું કાર્ય કરે છે, તે પાપી પ્રવૃત્તિઓથી પ્રભાવિત નથી, જેમ કમળના પાન પાણીથી અસ્પૃશ્ય છે.