આત્મજ્ઞાનનો પ્રયાસ કરનાર મનુષ્યના બે પ્રકાર છે. કેટલાક તેને જ્ઞાન યોગ દ્વારા અને કેટલાક ભક્તિમય સેવા દ્વારા સમજવાનો પ્રયત્ન કરે છે. કર્મ શરૂ કર્યા વિના માણસ ન તો આત્મ-કાર્ય પ્રાપ્ત કરે છે, ન માત્ર ક્રિયાઓનો ત્યાગ કરીને સિદ્ધિ પ્રાપ્ત કરે છે. કોઈ પણ મનુષ્ય એક ક્ષણ માટે પણ કાર્ય કર્યા વગર કોઈપણ સ્થિતિમાં જીવી શકતો નથી કારણ કે, પ્રકૃતિના ગુણો અનુસાર માણસોએ ફરજિયાત વર્તન કરવું પડે છે. જે તમામ ઇન્દ્રિયોને કાબૂમાં રાખે છે, પરંતુ માનસિક રીતે ઇન્દ્રિય પદાર્થો વિશે વિચારવાનું ચાલુ રાખે છે, તે ચોક્કસપણે પોતાની જાતને છેતરી રહ્યો છે અને તેને જૂઠો કહેવામાં આવે છે. જે વ્યક્તિ મનથી ઇન્દ્રિયોને નિયંત્રિત કરે છે અને જોડાણ વગર, આસક્તિ વગર તમામ ઇન્દ્રિયો સાથે કર્મયોગ કરે છે તે શ્રેષ્ઠ છે. વ્યક્તિએ શાસ્ત્રોક્ત પદ્ધતિ દ્વારા નિર્ધારિત ક્રિયાઓ કરવી જોઈએ, કારણ કે કાર્ય ન કરવાથી, શરીરની સરળ કામગીરી પણ થશે નહીં. નિર્ધારિત ક્રિયાઓ ઉપરાંત કરવામાં આવનાર કાર્યમાં વ્યસ્ત વ્યક્તિ ક્રિયાઓથી બંધાયેલો છે, તેથી મનુષ્યે આસક્તિ વગર કાર્ય કરવું જોઈએ. વેદમાં નિયમિત કર્મોનો કાયદો છે અને તેઓ પરબ્રહ્મમાંથી પ્રગટ થયા છે. પરિણામે, સર્વવ્યાપી બ્રહ્મ હંમેશા યજ્ઞ પ્રવૃત્તિઓમાં સ્થિત છે. જે માનવ જીવનમાં વેદ દ્વારા સ્થાપિત બલિદાનના ચક્રને અનુસરતો નથી, તે ચોક્કસપણે પાપી જીવન જીવે છે. આવી વ્યક્તિનું જીવન અર્થહીન હોય છે. બધા જીવંત પ્રાણીઓ ખોરાક પર આધારિત છે, જે વરસાદ દ્વારા ઉત્પન્ન થાય છે. વરસાદ યજ્ઞ કરવાથી થાય છે અને યજ્ઞ નિશ્ચિત કર્મો દ્વારા ઉત્પન્ન થાય છે. બલિદાનથી પ્રસન્ન થવાથી, દેવતાઓ પણ તમને પ્રસન્ન કરશે અને આ રીતે મનુષ્યો અને દેવતાઓ વચ્ચે સહકારથી દરેકને સમૃદ્ધિ મળશે.