જે ન તો કર્મના ફળનો દ્વેષ કરે છે અને ન તો કર્મના ફળની ઈચ્છા રાખે છે, તે વ્યક્તિ સર્વ દ્વંદ્વોથી સંપૂર્ણ મુક્ત થઈ જાય છે. જે વ્યક્તિ ન તો કોઈને ધિક્કારે છે કે ન ઈચ્છે છે, તે ભૌતિકના બંધનમાંથી પસાર થઈને મુક્ત થઈ જાય છે. વાસના અને ક્રોધથી સંપૂર્ણપણે મુક્ત, જીવંત મન ધરાવતા અને આત્માને જાણનારા સંન્યાસીઓ માટે, શરીરના અસ્તિત્વ દરમિયાન અથવા શરીર છોડ્યા પછી મોક્ષ છે. કર્મયોગીઓ પણ એ જ સ્થાને પહોંચે છે જે જ્ઞાનીઓને પ્રાપ્ત થાય છે. કર્મયોગ વિના સંન્યાસ પ્રાપ્ત કરવો મુશ્કેલ છે. ચિંતનશીલ કર્મયોગી જલ્દી બ્રહ્મને પ્રાપ્ત કરે છે. જે ભક્તિથી વર્તે છે, જે શુદ્ધાત્મા છે અને પોતાના મન અને ઇન્દ્રિયોને નિયંત્રિત કરે છે, તે બધાને પ્રિય છે અને દરેક તેને પ્રિય છે. અતીન્દ્રિય ચેતના ધરાવતો માણસ એ જાણતો જ રહે છે કે શરીરના અંગો અને ઇન્દ્રિયો પોતપોતાના પદાર્થોમાં કામ કરે છે અને તે આ બધાથી અલગ છે. સ્થાવર ભક્તને શાંતિ પ્રાપ્ત થાય છે કારણ કે તે પોતાનાં કર્મોનાં તમામ ફળ ભગવાનને અર્પણ કરી દે છે. જ્યારે મૂર્તિમંત આત્મા તેના સ્વભાવને વશ થઈને મનમાંથી તમામ કાર્યોનો ત્યાગ કરે છે, ત્યારે તે આનંદથી જીવે છે. આત્મા, શરીરનો સ્વામી, ન તો કર્મનું સર્જન કરે છે, ન તો લોકોને કાર્ય કરવા પ્રેરિત કરે છે, ન તો કર્મનું ફળ બનાવે છે. આ બધું પ્રકૃતિના ગુણોથી જ થાય છે. સર્વવ્યાપી પરમાત્મા કોઈના પાપ કે સત્કર્મોને સ્વીકારતા નથી, પરંતુ જ્ઞાન અજ્ઞાનથી ઢંકાયેલું છે, બધા જીવો તેનાથી મોહિત થાય છે.