જે ભગવાનને નાશવંત અને નાશ પામેલા તમામ જીવોમાં સમાન જુએ છે, તે વાસ્તવમાં સાચું જુએ છે. જે વ્યક્તિ સર્વત્ર પરમાત્માને જુએ છે અને દરેક જીવમાં સમાનરૂપે વિરાજમાન છે, તે પોતાના મન દ્વારા પોતાને ભ્રષ્ટ કરતો નથી. આ રીતે તે દિવ્ય મુકામ પ્રાપ્ત કરે છે. જે પ્રકૃતિ દ્વારા થતી તમામ ક્રિયાઓને બધી રીતે જુએ છે અને પોતાને કર્તા માને છે, તે વાસ્તવિકતાને જુએ છે. જે સમયગાળામાં સાધક એક પરમ પરમાત્મામાં સ્થિત જીવોની વિવિધ અભિવ્યક્તિઓને જુએ છે અને તે બધાના વિસ્તરણને તે ભગવાનથી જુએ છે, તે સમયગાળામાં તે બ્રહ્મને પ્રાપ્ત કરે છે. જેમ આકાશ સર્વવ્યાપી છે પણ તેના સૂક્ષ્મ સ્વભાવને લીધે તે કશામાં આસક્ત થતો નથી. તેવી જ રીતે, બ્રહ્મદૃષ્ટિમાં રહેલો આત્મા દેહમાં સ્થિત હોવા છતાં શરીર સાથે જોડાયેલો નથી. જેમ એકલો સૂર્ય સમગ્ર બ્રહ્માંડને પ્રકાશિત કરે છે, તેવી જ રીતે શરીરની અંદર રહેલો આત્મા આખા શરીરને ચેતનાથી પ્રકાશિત કરે છે. જેઓ પોતાનું મન ભગવાનમાં એકાગ્ર કરે છે અને નિત્ય ભક્તિભાવથી ભગવાનની ભક્તિમાં વ્યસ્ત રહે છે, તેઓ પરમ પૂર્ણ માનવામાં આવે છે. જે કોઈને હાનિ પહોંચાડતો નથી અને જે બીજાથી પરેશાન નથી થતો, જે સુખ-દુઃખમાં સમાન છે, ભય અને ચિંતામાં સમાયેલો છે, તે ભગવાનને અતિ પ્રિય છે. જે ઈન્દ્રિયોની બહાર છે, સર્વવ્યાપી, અકલ્પ્ય, અચલ, અચલ અને ધ્રુવ છે, તે સર્વ લોકોના કલ્યાણમાં વ્યસ્ત રહીને અંતે પરમાત્માને પ્રાપ્ત કરે છે. જેઓ જ્ઞાનની આંખોથી દેહ અને દેહના જાણકાર વચ્ચેનો ભેદ જુએ છે અને ગીતામાં આપેલી જીવનશૈલીને પણ જાણે છે, તેઓ પરમાત્માને પામે છે. જે ભક્તો પરમાત્માને પરમ ધ્યેય માનીને, પોતાનાં બધાં કાર્યોને શરણે કરીને, પરમાત્માનું ધ્યાન કરે છે, જેનું ચિત્ત ભગવાનમાં સ્થિર છે, એવા ભક્તોનો ટૂંક સમયમાં જ સંસાર સાગરમાંથી ઉદ્ધાર થાય છે.