ಭಾರತದ ಸಂವಿಧಾನವು ಈ ವರ್ಷ ತನ್ನ 75 ನೇ ವರ್ಷಾಚರಣೆಯ ಸಂಭ್ರಮದಲ್ಲಿದೆ. ನಮ್ಮ ಸಂವಿಧಾನವು 1947 ಕ್ಕಿಂತ 100 ವರ್ಷಗಳ ಮೊದಲು ವಿದೇಶಿ ಆಡಳಿತದ ವಿರುದ್ಧ ವಿವಿಧ ರೂಪಗಳಲ್ಲಿ ಲಕ್ಷಾಂತರ ಜನರು ಮಾಡಿದ ಬೃಹತ್ ತ್ಯಾಗದ ಪ್ರತಿಫಲವಾಗಿದೆ. ಬ್ರಿಟಿಷ್ ಸಾಮ್ರಾಜ್ಯದ ಅಡಿಪಾಯ ಅಲುಗಾಡಿಸಿದ ಅತ್ಯಂತ ಸಂಘಟಿತ ಪ್ರತಿರೋಧವು ರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ಚಳವಳಿಯ ಗಾಂಧಿವಾದಿ ಹಂತದಿಂದ ಪ್ರಾರಂಭವಾಯಿತು.
ಇಂದು ಮತ್ತು ಹಿಂತಿರುಗಿ ನೋಡಿದರೆ ಗಾಂಧೀಜಿ ಅವರನ್ನು ಟೀಕಿಸುವುದು ಸುಲಭ; ಆದರೆ, ಅವರು ಭಾರತೀಯ ರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ಕಾಂಗ್ರೆಸ್ ಅನ್ನು ನಿಜವಾದ ಜನಾಂದೋಲನವನ್ನಾಗಿ ಮಾಡಿದ್ದು, ಅವರ ದೊಡ್ಡ ಕೊಡುಗೆಯಾಗಿದೆ. ಇಂದಿಗೂ, ಕ್ವಿಟ್ ಇಂಡಿಯಾ ಚಳವಳಿಯ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಆಗಿನ ಜನಸಂಖ್ಯಾವಾರು ಭಾಗವಹಿಸಿದಷ್ಟು ಜನ ಮತ್ತಾವ ಆಂದೋಲನದಲ್ಲೂ ಭಾಗವಹಿಸಿಲ್ಲ.
ನಮ್ಮ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯವು ಇನ್ನೇನು ಹತ್ತಿರದಲ್ಲಿದೆ ಎಂಬುದು ಸ್ಪಷ್ಟವಾಗುತ್ತಿದ್ದಂತೆ, ನಮ್ಮ ರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ನಾಯಕರು ಆಕಾಂಕ್ಷೆಗಳನ್ನು ಪ್ರತಿಬಿಂಬಿಸುವ, ಭಾರತೀಯರನ್ನು ಶೋಷಣೆ ಮತ್ತು ಸರ್ವಾಧಿಕಾರದಿಂದ ಮುಕ್ತಗೊಳಿಸುವ ರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ಆಂದೋಲನದ ಭರವಸೆಗಳನ್ನು ಪೂರೈಸುವ ಸಂವಿಧಾನವನ್ನು ರಚಿಸುವ ಕಠಿಣ ಕಾರ್ಯಕ್ಕೆ ಮುಂದಾದರು.
ಸಂಕ್ಷಿಪ್ತವಾಗಿ ಹೇಳುವುದಾದರೆ, ಇದು ಹಿಂದೆಂದೂ ನಡೆಯದ ಸಂಪೂರ್ಣ ಆರ್ಥಿಕ ಮತ್ತು ಸಾಮಾಜಿಕ ಪರಿವರ್ತನೆಯ ಬೃಹತ್ ಪ್ರಯತ್ನವಾಗಿತ್ತು. ಭಾರತದ ಗಾತ್ರ ಮತ್ತು ವೈವಿಧ್ಯತೆಯ ದೊಡ್ಡ ಶಿಕ್ಷಣ ಕೊರತೆಯ ದೇಶಕ್ಕೆ ಬಹುತೇಕ ಜನ ಮೂರು ಹೊತ್ತಿನ ಊಟಕ್ಕೂ ಸಹ ಗತಿಯಿಲ್ಲದ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಇದು ಬಹುದೊಡ್ಡ ಸವಾಲಿನ ಕೆಲಸವಾಗಿತ್ತು. ಸಂವಿಧಾನವನ್ನು ರಚಿಸುವ ಕಾರ್ಯವು ಡಿಸೆಂಬರ್ 1946 ರಿಂದ ಡಿಸೆಂಬರ್ 1949 ರವರೆಗೆ ನಡೆಯಿತು ಮತ್ತು ಇದನ್ನು ರಚಿಸುವುದು ಸಂವಿಧಾನ ಸಭೆಯ (ಸಿಎ) ಜವಾಬ್ದಾರಿಯಾಗಿತ್ತು. ಭಾರತವು ಔಪಚಾರಿಕವಾಗಿ ಜನವರಿ 26, 1950 ರಂದು ಗಣರಾಜ್ಯವಾಯಿತು.
ಗಣರಾಜ್ಯದ ಏಕೈಕ ಅತಿದೊಡ್ಡ ಕೊಡುಗೆಯೆಂದರೆ - ವಿಭಜನೆ, ಗಲಭೆಗಳು, ಆರ್ಥಿಕ ಸಂಕಷ್ಟ, ಕಡಿಮೆ ಮಟ್ಟದ ಶಿಕ್ಷಣ, ಮೂರು ಯುದ್ಧಗಳು ಮತ್ತು ಅದಕ್ಕಿಂತ ಮುಖ್ಯವಾಗಿ ವೈವಿಧ್ಯಮಯ ಸಾಮಾಜಿಕ ಗುಂಪುಗಳನ್ನು ಒಟ್ಟುಗೂಡಿಸುವ ಹೊರತಾಗಿಯೂ ದೇಶವನ್ನು ಒಂದು ರಾಷ್ಟ್ರವಾಗಿ ಏಕೀಕರಿಸುವಲ್ಲಿ ಅದು ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ಯಶಸ್ವಿಯಾಗಿದೆ. ಇದು 1947 ಕ್ಕಿಂತ ಮೊದಲು ಅಸ್ತಿತ್ವದಲ್ಲಿಲ್ಲ. ಪೋರ್ಚುಗಲ್ ಮತ್ತು ಫ್ರಾನ್ಸ್ನ ನಿಯಂತ್ರಣದಲ್ಲಿದ್ದ ಪ್ರದೇಶಗಳು ಇದ್ದವು ಮತ್ತು ಅವೆಲ್ಲವೂ ನಿಧಾನವಾಗಿ ಹೊಸ ರಾಷ್ಟ್ರದಲ್ಲಿ ವಿಲೀನಗೊಂಡವು ಎಂಬ ಅಂಶವನ್ನು ಹೊರತುಪಡಿಸಿ, ಭಾರತದ ಸುಮಾರು ಶೇ 40ರಷ್ಟು ಪ್ರದೇಶ ಮತ್ತು ಹೊಸದಾಗಿ ಸ್ವತಂತ್ರ ದೇಶದ ಜನಸಂಖ್ಯೆಯ ಸುಮಾರು ಶೇ 23ರಷ್ಟನ್ನು ಒಳಗೊಂಡ 565 ರಾಜಪ್ರಭುತ್ವದ ರಾಜ್ಯಗಳು ಇದ್ದವು ಎಂಬ ಅಂಶದಿಂದ ಇದನ್ನು ನೋಡಬಹುದು.
ಇತ್ತೀಚಿನ ವರ್ಷಗಳಲ್ಲಿ ಸಂವಿಧಾನವು ತುಂಬಾ ಹಳೆಯದು ಮತ್ತು ದೇಶದ ಅಗತ್ಯಗಳನ್ನು ಪೂರೈಸಲು ಸಾಕಾಗುವುದಿಲ್ಲ ಎಂದು ಟೀಕಿಸುವ ಫ್ಯಾಷನ್ ಆರಂಭವಾಗಿರುವುದು ಆತಂಕಕಾರಿ ಬೆಳವಣಿಗೆಯಾಗಿದೆ. ಆಘಾತಕಾರಿ ಸಂಗತಿಯೆಂದರೆ ಕೆಲವರು ಸಂವಿಧಾನವನ್ನು ಮತ್ತೆ ಬರೆಯುವ ಅಗತ್ಯವಿದೆ ಎಂದು ಹೇಳುತ್ತಿರುವುದು. ಅಮೆರಿಕದಂತಹ ದೇಶಗಳು 200 ವರ್ಷಗಳಿಗಿಂತ ಹೆಚ್ಚು ಕಾಲದಿಂದ ತಮ್ಮ ಸಂವಿಧಾನವನ್ನು ಹೊಂದಿದ್ದರೆ, ಜಪಾನ್ ಮತ್ತು ಇತರ ಯುರೋಪಿಯನ್ ದೇಶಗಳು ಭಾರತಕ್ಕಿಂತ ಸಮಾನವಾದ ಅಥವಾ ಅದಕ್ಕೂ ಹಳೆಯ ಸಂವಿಧಾನವನ್ನು ಹೊಂದಿರುವುದರಿಂದ ಸಂವಿಧಾನವು ಬಹಳ ದೀರ್ಘಕಾಲದದಿಂದ ಅಸ್ತಿತ್ವದಲ್ಲಿದೆ ಎಂಬ ಈ ಹೇಳಿಕೆ ಹಾಸ್ಯಾಸ್ಪದವಾಗಿದೆ.
ಮುಖ್ಯವಾಗಿ 1940 ರಿಂದ 1970 ರ ದಶಕದವರೆಗೆ ವಸಾಹತುಶಾಹಿ ಆಳ್ವಿಕೆಯಿಂದ ಸ್ವತಂತ್ರವಾದ ದೇಶಗಳಲ್ಲಿ ಭಾರತವು ಪ್ರಜಾಪ್ರಭುತ್ವವಾಗಿ ಉಳಿದ ಏಕೈಕ ದೇಶವಾಗಿದೆ (ತುರ್ತು ಪರಿಸ್ಥಿತಿಯ ಅಲ್ಪಾವಧಿಯನ್ನು ಹೊರತುಪಡಿಸಿ). ಉಳಿದೆಲ್ಲ ದೇಶಗಳು ದೀರ್ಘಾವಧಿಯ ಸರ್ವಾಧಿಕಾರಕ್ಕೆ ಒಳಗಾಗಿದ್ದವು. ವಾಸ್ತವವಾಗಿ ನಮ್ಮ ನೆರೆಹೊರೆಯವರು ದೀರ್ಘಾವಧಿಯ ಸರ್ವಾಧಿಕಾರಕ್ಕೆ ಒಳಗಾದ ಸಮಾಜಗಳಿಗೆ ಉತ್ತಮ ಉದಾಹರಣೆಗಳಾಗಿವೆ. ಭಾರತೀಯರು ಈ ಸಂಗತಿಯ ಬಗ್ಗೆ ಹೆಮ್ಮೆ ಪಡಬೇಕು ಮತ್ತು ಇದು ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ಬ್ರಿಟಿಷರ ವಿರುದ್ಧದ ನಮ್ಮ ರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ಆಂದೋಲನ ಮತ್ತು ಸಂವಿಧಾನದಲ್ಲಿ ಒದಗಿಸಲಾದ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯೋತ್ತರ ಸೌಕರ್ಯಗಳು ಎಂದು ಹೇಳಬಹುದು.
ಸಂವಿಧಾನದ ಕಷ್ಟಕರವಾದ ಕಾರ್ಯಗಳು ಮತ್ತು ಅದರ ಪ್ರಮುಖ ಲಕ್ಷಣಗಳು: ಮೂಲ ಸಂವಿಧಾನ ರಚನಾ ಸಭೆಯು ಒಟ್ಟು 389 ಸದಸ್ಯರನ್ನು ಒಳಗೊಂಡಿತ್ತು. ಅದರಲ್ಲಿ 292 ಬ್ರಿಟಿಷ್ ಭಾರತದಿಂದ, 93 ರಾಜಪ್ರಭುತ್ವದ ರಾಜ್ಯಗಳಿಂದ ಮತ್ತು ನಾಲ್ವರು ದೆಹಲಿ, ಅಜ್ಮೀರ್-ಮೆರ್ವೇರ್, ಕೂರ್ಗ್ ಮತ್ತು ಬ್ರಿಟಿಷ್ ಬಲೂಚಿಸ್ತಾನ ಪ್ರಾಂತ್ಯಗಳಿಗೆ ಸೇರಿದವರಾಗಿದ್ದರು.
ವಿಭಜನೆಯ ನಂತರ ಈ ಸಂಖ್ಯೆ 299 ಕ್ಕೆ ಇಳಿಯಿತು. ಸಂವಿಧಾನವನ್ನು ರಚಿಸುವ ಕಾರ್ಯವು 2 ವರ್ಷ, 11 ತಿಂಗಳು ಮತ್ತು 18 ದಿನಗಳನ್ನು ತೆಗೆದುಕೊಂಡಿತು. ಇದರಲ್ಲಿ 165 ದಿನಗಳ ಅವಧಿಯಲ್ಲಿ 11 ಸಭೆಗಳು ನಡೆದವು. ಸಭೆಗಳಲ್ಲಿ ಡಾ. ಬಿ.ಆರ್. ಅಂಬೇಡ್ಕರ್ ಅವರ ನಾಯಕತ್ವದ ಕರಡು ರಚನಾ ಸಮಿತಿಗೆ ಹೆಚ್ಚಿನ ಶ್ರೇಯ ಸಿಗಬೇಕು. ಸಂವಿಧಾನ ರಚನಾ ಸಮಿತಿಯಲ್ಲಿ 22 ಉಪಸಮಿತಿಗಳಿದ್ದವು. ಅವುಗಳಲ್ಲಿ 8 ಮೂಲಭೂತ ಹಕ್ಕುಗಳು, ಪ್ರಾಂತ್ಯಗಳು, ಹಣಕಾಸು, ನಿಯಮಗಳು ಮುಂತಾದವುಗಳಿಗಾಗಿ ಕೆಲಸ ಮಾಡಿದವು. ನಂತರ ಕರಡು ರಚನಾ ಸಮಿತಿಯು ಈ ಎಲ್ಲವುಗಳ ಅಭಿಪ್ರಾಯಗಳನ್ನು ಉತ್ತಮವಾಗಿ ಸಂಯೋಜಿಸಿತು ಮತ್ತು ಅಸೆಂಬ್ಲಿಯಲ್ಲಿ ಪ್ರಸ್ತುತಪಡಿಸಿತು. ನಂತರ ಈ ಬಗ್ಗೆ ಅದು ಚರ್ಚಿಸಿ, ಅಗತ್ಯವಿದ್ದಾಗ ಮತ ಚಲಾಯಿಸಿ ನಿಬಂಧನೆಗಳನ್ನು ಅಂಗೀಕರಿಸಿತು.
ಸಂವಿಧಾನ ರಚನಾ ಸಭೆಯ ಚರ್ಚೆಗಳನ್ನು ಸೂಕ್ಷ್ಮವಾಗಿ ಓದಿದರೆ, ಅವರು ಮಾಡಿದ ಕಠಿಣ ಕೆಲಸ ಮತ್ತು ಕಠಿಣ ಪರಿಶ್ರಮದ ಬಗ್ಗೆ ನಮಗೆ ಗೊತ್ತಾಗುತ್ತದೆ. ಅವರು ಎಷ್ಟು ಜಾಗರೂಕರಾಗಿದ್ದರು ಎಂದರೆ, ಕರಡು ರಚಿಸುವಾಗ ಬಳಸಿದ ಪ್ರತಿಯೊಂದು ವಾಕ್ಯ ಮತ್ತು ವ್ಯಾಕರಣದಿಂದ ಭವಿಷ್ಯದ ಪೀಳಿಗೆಯ ಮೇಲಾಗಬಹುದಾದ ಪರಿಣಾಮಗಳನ್ನು ಕೂಡ ಚರ್ಚಿಸಿದರು.
ಸಮಾನತೆ, ಕಾನೂನಿನ ನಿಯಮ, ಅಧಿಕಾರದ ಪ್ರತ್ಯೇಕತೆ, ಮೂಲ ಹಕ್ಕುಗಳು, ಕಾರ್ಯಾಂಗ / ರಾಜ್ಯದ ಸಂಸ್ಥೆಗಳ ಬಲವಂತದ ಪ್ರಚೋದನೆ ನಿಗ್ರಹಿಸುವ ಕ್ರಿಮಿನಲ್ ಕಾರ್ಯವಿಧಾನ ಮತ್ತು ಮೀಸಲಾತಿ ಸೇರಿದಂತೆ ಇತರ ಸಾಮಾಜಿಕ ಪರಿವರ್ತನಾತ್ಮಕ ಕ್ರಮಗಳ ಮೇಲೆ ಕೇಂದ್ರೀಕರಿಸುವ ಮೂಲಕ ಸಾಮಾಜಿಕ ಪರಿವರ್ತನೆಗೆ ಅಚಲ ಬದ್ಧತೆ ಮತ್ತು ಪ್ರಜಾಪ್ರಭುತ್ವ ಆಳಗೊಳಿಸುವುದು ಸಂವಿಧಾನವು ಗಮನ ಹರಿಸಿದ ಪ್ರಮುಖ ಅಂಶಗಳಾಗಿದ್ದವು.
ಈ ಕಾರಣಗಳಿಗಾಗಿಯೇ ಒಕ್ಕೂಟ ವ್ಯವಸ್ಥೆ, ಕಾನೂನಿನ ನಿಯಮದ ಮೇಲೆ ಅಚಲ ಗಮನ, ಅಧಿಕಾರಗಳ ಪ್ರತ್ಯೇಕತೆ, ಸಮಂಜಸವಾದ ನಿರ್ಬಂಧಗಳೊಂದಿಗೆ ಸಮತೋಲನಗೊಳಿಸಲಾದ ಮೂಲಭೂತ ಹಕ್ಕುಗಳ ಮೂಲಕ ವೈಯಕ್ತಿಕ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯಗಳು, ಆರ್ಥಿಕ ಫಲಗಳನ್ನು ಪ್ರಾಂತ್ಯಗಳೊಂದಿಗೆ ಹಂಚಿಕೊಳ್ಳುವುದು, ಹೊರಗಿಡಲ್ಪಟ್ಟ ವರ್ಗದ ಸಮಾನ ಅಭಿವೃದ್ಧಿ ಮತ್ತು ಸಬಲೀಕರಣದ ಮೇಲೆ ಗಮನ ಹರಿಸಲಾಯಿತು. ಅದೇ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಪ್ರಾಂತ್ಯಗಳ (ಈಗ ರಾಜ್ಯಗಳು ಎಂದು ಕರೆಯಲ್ಪಡುವ) ಹಿತಾಸಕ್ತಿಗಳನ್ನು ಗಮನದಲ್ಲಿಟ್ಟುಕೊಂಡು ವಿವಿಧ ನಿಬಂಧನೆಗಳನ್ನು ತಿದ್ದುಪಡಿ ಮಾಡುವುದು ತುಲನಾತ್ಮಕವಾಗಿ ಸುಲಭವಾಯಿತು.
ನೆನಪಿನಲ್ಲಿಟ್ಟುಕೊಳ್ಳಬೇಕಾದ ಒಂದು ಪ್ರಮುಖ ಅಂಶ ಎಂದರೆ ಕರಡು ಆವೃತ್ತಿಯು ಅಂತಿಮ ಆವೃತ್ತಿಯಿಂದ ಭಿನ್ನವಾಗಿರುತ್ತದೆ ಮತ್ತು ಮೂಲ ಕರಡಿಗೆ 2475 ತಿದ್ದುಪಡಿಗಳಿವೆ. ವಿಭಜನೆಯ ನಂತರದ ಕೋಮು ಗಲಭೆಗಳಿಂದಾಗಿ ಬದಲಾದ ಆಂತರಿಕ ಸನ್ನಿವೇಶದಿಂದಾಗಿ ಮಾತ್ರ ಪ್ರಸ್ತಾಪಿಸಲಾದ ಮತ್ತು ಅಂಗೀಕರಿಸಲಾದ ಹೆಚ್ಚಿನ ಸಂಖ್ಯೆಯ ಬದಲಾವಣೆಗಳು ಸಾವಿರಾರು ಜನರನ್ನು ಕೊಂದು ಲಕ್ಷಾಂತರ ಜನರನ್ನು ಸ್ಥಳಾಂತರಿಸಿದವು.
ಸಂವಿಧಾನದ ಒಂದು ಪ್ರಮುಖ ಲಕ್ಷಣ ಎಂದರೆ, ಹೆಚ್ಚು ಕೇಂದ್ರೀಕೃತ ವ್ಯವಸ್ಥೆಗಾಗಿ ಕೆಲ ಸದಸ್ಯರು ಪದೇ ಪದೇ ಒತ್ತಾಯಿಸಿದರೂ ಕರಡು ಸಮಿತಿಯು ಪ್ರಾಂತ್ಯಗಳಿಗೆ (ರಾಜ್ಯಗಳಿಗೆ) ಹೆಚ್ಚಿನ ಅಧಿಕಾರಕ್ಕಾಗಿ ಮತ ಚಲಾಯಿಸಿತು. ಇದರಿಂದಾಗಿ ಹಣಕಾಸಿನ ಅಧಿಕಾರಗಳೊಂದಿಗೆ ವಿಕೇಂದ್ರೀಕರಣವು ವಿಶೇಷವಾಗಿ ಬ್ರಿಟಿಷ್ ಭಾರತ ಮತ್ತು ರಾಜಪ್ರಭುತ್ವದ ರಾಜ್ಯಗಳಂತಹ ವಿಭಿನ್ನ ರಚನೆಗಳಿಂದಾಗಿ ವಿಧ್ವಂಸಕ ಪ್ರವೃತ್ತಿಗಳನ್ನು ನಿಯಂತ್ರಿಸುತ್ತದೆ. ಮತ್ತೊಂದು ಪ್ರಮುಖ ಅಂಶ ಎಂದರೆ, ಭಾರತದ ಫೆಡರಲ್ ರಚನೆಯು ಆದಾಯದ ವಿತರಣೆಯೊಂದಿಗೆ ಕೇಂದ್ರ ಮತ್ತು ರಾಜ್ಯಗಳ ನಡುವೆ ಅಧಿಕಾರಗಳ ಸ್ಪಷ್ಟ ವಿಭಜನೆಯನ್ನು ಖಚಿತಪಡಿಸಿದೆ. ಒಕ್ಕೂಟದಿಂದ ಸ್ವತಂತ್ರವಾದ ಆದಾಯದ ಮೂಲಗಳನ್ನು ನೀಡಿದರೆ ಮಾತ್ರ ಸಮತೋಲಿತ ಆರ್ಥಿಕ ಬೆಳವಣಿಗೆ ಸಾಧ್ಯ ಎಂದು ಸ್ಪಷ್ಟವಾಗಿ ಅರ್ಥಮಾಡಿಕೊಳ್ಳಲಾಯಿತು.
ಭಾರತೀಯ ಸಮಾಜದ ಸ್ವರೂಪ ಮತ್ತು ಅದರ ವಂಶಪಾರಂಪರ್ಯ ಸ್ವರೂಪವನ್ನು ಚೆನ್ನಾಗಿ ತಿಳಿದಿದ್ದ ಸಂವಿಧಾನವು ಪ್ರಮುಖ ಪ್ರಯತ್ನಗಳ ಹೊರತಾಗಿಯೂ ಹಿಂದಿ ಭಾಷೆಯನ್ನು ಅದನ್ನು ಮಾತನಾಡದವರ ಮೇಲೆ ಬಲವಂತವಾಗಿ ಹೇರದಂತೆ ನೋಡಿಕೊಳ್ಳಲು ವಿಶೇಷ ಕಾಳಜಿ ವಹಿಸಿತು. ಹಿಂದಿಯನ್ನು ಹೇರಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸಿದವರು ನಡೆಸಿದ ಅತ್ಯಂತ ಪ್ರಮುಖ ಮತ್ತು ಸೂಕ್ಷ್ಮ ವಿಧಾನಗಳಲ್ಲಿ ಇದೂ ಒಂದು ಎಂಬುದನ್ನು ಗಮನಿಸಬೇಕು. 1948ರಲ್ಲಿ ಮತಾಂಧರು ಪ್ರಾದೇಶಿಕ ಭಾಷೆಗಳ ಬದಲಾಗಿ ಹಿಂದಿಯನ್ನು ಹೇರಲು ಬಯಸಿ ಸುಮಾರು 29 ತಿದ್ದುಪಡಿಗಳನ್ನು ಸಲ್ಲಿಸಿದರು.
ನ್ಯಾಯಾಂಗದ ಪಾತ್ರ: ನ್ಯಾಯಾಂಗವು ಒಂದು ಪ್ರಮುಖ ಸಮತೋಲನ ಶಕ್ತಿಯಾಗುವಂತೆ ನೋಡಿಕೊಳ್ಳಲು ತೆಗೆದುಕೊಂಡ ವಿಶೇಷ ಆಸಕ್ತಿ ಮತ್ತು ಕಾಳಜಿಯು ಇಂದು ಎದುರಿಸುತ್ತಿರುವ ಒತ್ತಡಗಳನ್ನು ನಿವಾರಿಸುವ ಆಶಯವನ್ನು ಹೊಂದಿರುವ ಸಂವಿಧಾನದ ಶ್ರೇಷ್ಠ ಪರಂಪರೆಗಳಲ್ಲಿ ಒಂದಾಗಿದೆ. ಡಾ. ಬಿ.ಆರ್. ಅಂಬೇಡ್ಕರ್ ಅವರು ಈ ವಿಶೇಷ ಕಾಳಜಿಯನ್ನು ವಹಿಸಿದ್ದರು. ಏಕೆಂದರೆ ಭಾರತದ ಅತ್ಯಂತ ಶ್ರೇಣೀಕೃತ ಸಮಾಜದ ಮೇಲ್ಮೈಯಲ್ಲಿ ಅಡಗಿರುವ ಕೆಲವರ ಪ್ರಾಬಲ್ಯದ ಪ್ರವೃತ್ತಿಯು ಶಾಶ್ವತವಾದ ಸಮಾನತೆ ಮತ್ತು ಪ್ರಜಾಪ್ರಭುತ್ವ ಸಮಾಜವನ್ನು ನಿರ್ಮಿಸುವ ಪ್ರಯತ್ನವನ್ನು ದುರ್ಬಲಗೊಳಿಸಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸಬಹುದು ಎಂಬುದು ಅವರಿಗೆ ಚೆನ್ನಾಗಿ ತಿಳಿದಿತ್ತು.
ವಾಸ್ತವವಾಗಿ ಡಾ.ಬಿ.ಆರ್.ಅಂಬೇಡ್ಕರ್ ಅವರು ಸಂವಿಧಾನದ 32 ನೇ ವಿಧಿಯನ್ನು "ಹೃದಯ ಮತ್ತು ಆತ್ಮ" ಎಂದು ಕರೆದರು. ವಾಸ್ತವವಾಗಿ, ಸಂವಿಧಾನದ ಭಾಗ 3 (ಅನುಚ್ಛೇದ 12 ರಿಂದ 35, ಮೂಲಭೂತ ಹಕ್ಕುಗಳು) ಮತ್ತು ಅನುಚ್ಛೇದ 226 ರವರೆಗೆ, ಕನಿಷ್ಠ ಇಲ್ಲಿಯವರೆಗೆ ಸರ್ವಾಧಿಕಾರದ ಉದಯ ಮತ್ತು ಭಾರತದ ನಡುವೆ ನಿಂತಿದೆ. ಆದಾಗ್ಯೂ ಕಳೆದ ಕೆಲವು ವರ್ಷಗಳಲ್ಲಿ ಕಾರ್ಯಾಂಗವು ಈ ಮೂಲಭೂತ ಹಕ್ಕುಗಳ ಮೇಲೆ ಹೆಚ್ಚಿನ ದಾಳಿಗಳನ್ನು ನಡೆಸುತ್ತಿದೆ. ಮೂಲಭೂತ ಹಕ್ಕುಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿರುವ ಯಾರಾದರೂ ನೇರವಾಗಿ ಗೌರವಾನ್ವಿತ ಹೈಕೋರ್ಟ್ಗಳನ್ನು ಅಥವಾ ಗೌರವಾನ್ವಿತ ಸುಪ್ರೀಂ ಕೋರ್ಟ್ಗಳನ್ನು ಸಂಪರ್ಕಿಸಬಹುದು ಮತ್ತು ನ್ಯಾಯಾಲಯಗಳು ಕಾನೂನಿನ ಪ್ರಕಾರ ವ್ಯಕ್ತಿಯ ಮಾತನ್ನು ಆಲಿಸಲು ಬದ್ಧವಾಗಿವೆ ಎಂಬ ಅಂಶದಲ್ಲಿ ಅವುಗಳ ಪ್ರಾಮುಖ್ಯತೆ ಅಡಗಿದೆ.
ಸಂವಿಧಾನವು ನಮ್ಮನ್ನು ಉತ್ತಮ ಸ್ಥಾನದಲ್ಲಿ ನಿಲ್ಲಿಸಿದೆ ಎಂಬುದರಲ್ಲಿ ಯಾವುದೇ ಸಂದೇಹವಿಲ್ಲದಿದ್ದರೂ ಮುಂದಿನ ಕೆಲ ವರ್ಷಗಳು ನಿರ್ಣಾಯಕವಾಗಲಿವೆ. ಸಂಸತ್ತು ಕಾರ್ಯನಿರ್ವಹಿಸುತ್ತಿರುವ ರೀತಿಯಿಂದ ಭಾರತೀಯರು ಆಘಾತಕ್ಕೊಳಗಾಗಬೇಕಾಗಿದೆ. ರಾಜ್ಯಸಭೆಯು ಹಿರಿಯರ ನಿಜವಾದ ಸದನವಾಗಲಿದೆ ಮತ್ತು ಪಕ್ಷ ಮತ್ತು ಸಂಕುಚಿತ ಹಿತಾಸಕ್ತಿಗಳನ್ನು ಮೀರಿ ಬೆಳೆಯುತ್ತದೆ ಎಂಬ ಭರವಸೆ ಸಂವಿಧಾನ ರಚನಾ ಸಭೆಯಲ್ಲಿತ್ತು. ಬದಲಾಗಿ, ಇತರ ಸಮನ್ವಯ ಸಾಂವಿಧಾನಿಕ ಸಂಸ್ಥೆಗಳನ್ನು ಟೀಕಿಸುವಾಗ ಹೆಚ್ಚು ಜವಾಬ್ದಾರಿಯುತವಾಗಿರಬೇಕಾದ ಜನರು ವಿರೋಧ ಮಾಡುವ ಮತ್ತು ಇತರ ಸಾಂವಿಧಾನಿಕ ಸಂಸ್ಥೆಗಳ ಮೇಲೆ ದಾಳಿ ಮಾಡುವ ಸ್ಥಳವಾಗಿ ಇದು ಈಗ ಮಾರ್ಪಟ್ಟಿದೆ.
ಮೂಲಭೂತ ಹಕ್ಕುಗಳಿಗೆ ಅವಕಾಶವನ್ನು ನಿರ್ಬಂಧಿಸುವ ಪ್ರಯತ್ನ, ಸಾಂವಿಧಾನಿಕ ನ್ಯಾಯಾಲಯಗಳ ಅಧಿಕಾರಗಳನ್ನು ಕಡಿಮೆ ಮಾಡುವ ಕಾನೂನುಗಳನ್ನು ಜಾರಿಗೆ ತರುವ ಪ್ರಯತ್ನ, ನಿವೃತ್ತರಾದವರಿಗೆ ಸ್ಥಳಗಳಾಗಿ ಮಾರ್ಪಡುವ ನ್ಯಾಯಮಂಡಳಿಗಳ ಸ್ಥಾಪನೆ, ರಾಜಕೀಯ ವರ್ಗದ ನೆಚ್ಚಿನ ಸದಸ್ಯರಿಗೆ ಬಹುಮಾನ ನೀಡುವ ಸ್ಥಳಗಳು ಮತ್ತು ಕೇಂದ್ರೀಕರಣದತ್ತ ಹೆಚ್ಚುತ್ತಿರುವ ಪ್ರವೃತ್ತಿ ಅತ್ಯಂತ ಆತಂಕಕಾರಿ ಪ್ರವೃತ್ತಿಗಳಲ್ಲಿ ಸೇರಿವೆ.
ದುರದೃಷ್ಟವಶಾತ್, ರಾಜ್ಯಗಳು ತಮ್ಮ ಕೆಲಸಗಳನ್ನು ಸರಿಯಾದ ಶ್ರದ್ಧೆಯಿಂದ ಮಾಡಿಲ್ಲ ಅಥವಾ ಅವರು ತಮ್ಮ ರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ನಾಯಕತ್ವದ ಆದೇಶಗಳನ್ನು ಒಪ್ಪಿಕೊಂಡಿದ್ದಾರೆ ಮತ್ತು ಅವರು ತಮಗೆ ನೀಡಲಾದ ಸಾಂವಿಧಾನಿಕ ಅಧಿಕಾರಗಳನ್ನು ತ್ಯಜಿಸಿದ್ದಾರೆ. ಜಿಎಸ್ಟಿ ಅಂತಹ ಒಂದು ಉದಾಹರಣೆಯಾಗಿದೆ. ಮತ್ತೊಂದು ಆತಂಕಕಾರಿ ಅಂಶವೆಂದರೆ, ಅಧಿಕಾರವನ್ನು ಕೇಂದ್ರೀಕರಿಸುವ ಕೇಂದ್ರದ ಪ್ರಯತ್ನದ ಬಗ್ಗೆ ರಾಜ್ಯಗಳು ಆಗಾಗ್ಗೆ ದೂರುತ್ತಿದ್ದರೆ, ರಾಜ್ಯಗಳು ಸ್ವತಃ ಶಾಸನಾತ್ಮಕ ಕ್ರಮಗಳು ಮತ್ತು ಕಾರ್ಯನಿರ್ವಾಹಕ ಕ್ರಮಗಳ ಸಂಯೋಜನೆಯ ಮೂಲಕ ಸ್ಥಳೀಯ ಸಂಸ್ಥೆಗಳಿಗೆ ಹೆಚ್ಚಿನ ಅಧಿಕಾರಗಳನ್ನು ನೀಡುವ ಸಾಂವಿಧಾನಿಕ ತಿದ್ದುಪಡಿಗಳ ಸ್ಫೂರ್ತಿಯನ್ನು ನಾಶಪಡಿಸುತ್ತವೆ.
ಈಗ ತುರ್ತಾಗಿ ಆಗಬೇಕಾಗಿರುವುದೇನು? :ರಾಜಕೀಯ, ಆರ್ಥಿಕ ಮತ್ತು ಸಾಮಾಜಿಕ ಬದಲಾವಣೆಯು ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ಆವರ್ತಕ ಸ್ವರೂಪದ್ದಾಗಿದೆ ಎಂದು ವಿವಿಧ ಸದುದ್ದೇಶದ ಗುಂಪುಗಳು, ರಾಜಕೀಯ ಪಕ್ಷಗಳು ಮತ್ತು ವ್ಯಕ್ತಿಗಳು ಅರ್ಥಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುವುದು ಸಮಯದ ತುರ್ತು ಅಗತ್ಯವಾಗಿದೆ. ಕೆಲ ಜನರ ಆಜ್ಞೆಯ ಮೇರೆಗೆ ಪ್ರಮುಖ ಸಂಪನ್ಮೂಲಗಳನ್ನು ಮೂಲೆಗುಂಪು ಮಾಡುವ, ಕಸಿದುಕೊಳ್ಳುವ, ಏಕಸ್ವಾಮ್ಯಗೊಳಿಸುವ ಅಥವಾ ಸ್ವಾಧೀನಪಡಿಸಿಕೊಳ್ಳುವ ಅಥವಾ ಸಾರ್ವಜನಿಕ ಸಂಪನ್ಮೂಲಗಳನ್ನು ಖಾಸಗಿ ಸಂಪನ್ಮೂಲಗಳಿಗೆ ವರ್ಗಾಯಿಸುವ ಇತ್ತೀಚಿನ ಪ್ರಯತ್ನವು ಆತಂಕಕಾರಿಯಾಗಿದೆ.
ಏಕೆಂದರೆ ಚೀನಾ ಅಥವಾ ರಷ್ಯಾದಂತಹ ಇತರ ಕೆಲವು ದೇಶಗಳಿಗಿಂತ ಭಿನ್ನವಾಗಿ ಶ್ರೀಮಂತ ವರ್ಗಗಳ ಆಸ್ತಿಗಳ ರಕ್ಷಣೆ ನಮ್ಮ ಗುರಿಯಾಗಿಲ್ಲ. ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಕಡಿಮೆ ಮತ್ತು ಮಧ್ಯಮ ಆದಾಯದ ವಿಭಾಗಗಳು ನಿರಂಕುಶ ಕ್ರಮಗಳಿಂದಾಗಿ ಹೆಚ್ಚು ತೊಂದರೆ ಅನುಭವಿಸಿವೆ ಮತ್ತು ಇದು ಆಸ್ತಿ ನಷ್ಟಕ್ಕೆ ಕಾರಣವಾಗಿದೆ. ಅಂತೆಯೇ, ಹೊಸ ತಂತ್ರಜ್ಞಾನಗಳ ಉದಯದೊಂದಿಗೆ, ಕಾರ್ಯನಿರ್ವಾಹಕ ವಿಭಾಗವು 'ಸಾರ್ವಜನಿಕ ಹಿತಾಸಕ್ತಿ' ಹೆಸರಿನಲ್ಲಿ ಪ್ರಮುಖ ಹಕ್ಕುಗಳನ್ನು ಕಸಿದುಕೊಳ್ಳುವ ಪ್ರವೃತ್ತಿ ಹೆಚ್ಚಾಗಿದೆ. ಹೆಚ್ಚುತ್ತಿರುವ ಡಿಜಿಟಲ್ ಮತ್ತು ಹೊಸ ತಂತ್ರಜ್ಞಾನಗಳು ಜನರು ತಮ್ಮನ್ನು ತಾವು ವ್ಯಕ್ತಪಡಿಸಲು ವೇದಿಕೆಯಾಗಿ ಮಾರ್ಪಟ್ಟಿದೆ. ಹೀಗಾಗಿ ಆ ವಿಷಯದಲ್ಲಿ ಅವರ ಹಕ್ಕುಗಳ ಯಾವುದೇ ವಿನಾಶವು ಸ್ವಯಂಚಾಲಿತವಾಗಿ ಅನುಚ್ಛೇದ 19 ಮತ್ತು 21 ರ ಅಡಿಯಲ್ಲಿ ಪ್ರತಿಪಾದಿಸಲಾದ ವಿವಿಧ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯಗಳ ಹಕ್ಕನ್ನು ಮೊಟಕುಗೊಳಿಸುತ್ತದೆ.
ಇದನ್ನೂ ಓದಿ : ಶೆಟ್ಟರ್ ಬಿಜೆಪಿ ವಾಪಸ್ : ಮಂಗಲ ಅಂಗಡಿ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಸಂಭ್ರಮ
