જેને પ્રભુમાં શ્રદ્ધા હોય છે તે ઈન્દ્રિયોને વશ કરીને જ્ઞાન પ્રાપ્ત કરે છે અને એવી વ્યક્તિ જે જ્ઞાન મેળવે છે તેને જ પરમ શાંતિ મળે છે. જે વ્યક્તિ કર્મના ફળની ઈચ્છા રાખ્યા વિના સત્કર્મ કરે છે, તે માણસ યોગી છે. જે સત્કર્મ નથી કરતો તે સંત કહેવાને લાયક નથી. વિષયો અને ઈચ્છાઓ વિશે વિચારવાથી માણસના મનમાં આસક્તિ ઉત્પન્ન થાય છે. આ આસક્તિ ઈચ્છાને જન્મ આપે છે અને ઈચ્છા ક્રોધને જન્મ આપે છે. જે વ્યક્તિએ વાસના અને ક્રોધ પર હંમેશા માટે વિજય મેળવ્યો છે, તે વ્યક્તિ આ સંસારમાં યોગી છે અને તે સુખી છે. જ્યારે વ્યક્તિનું મન કર્મોના ફળથી પ્રભાવિત થયા વિના અને વેદના જ્ઞાનથી વિચલિત થયા વિના આત્મ-સાક્ષાત્કારની સમાધિમાં સ્થિર થઈ જાય છે, ત્યારે વ્યક્તિ દિવ્ય ચેતનાની પ્રાપ્તિ કરે છે. કર્મયોગ વિના, સંન્યાસ પ્રાપ્ત કરવો મુશ્કેલ છે, એક ચિંતનશીલ કર્મયોગી જલ્દી બ્રહ્મને પ્રાપ્ત કરે છે. જે ભક્તિથી વર્તે છે, જે શુદ્ધાત્મા છે અને પોતાના મન અને ઇન્દ્રિયોને નિયંત્રિત કરે છે, તે બધાને પ્રિય છે અને દરેક તેને પ્રિય છે. આ સંસારમાં તમામ ક્રિયાઓ પ્રકૃતિના ગુણોથી થાય છે, જે વ્યક્તિ એવું વિચારે છે કે 'હું કર્તા છું' તેનું હૃદય અહંકારથી ભરેલું છે, તે વ્યક્તિ અજ્ઞાની છે. જેનું મન દુ:ખની પ્રાપ્તિથી વ્યાકુળ નથી, સુખની પ્રાપ્તિની ઈચ્છા નથી રાખતું, જે આસક્તિ, ભય અને ક્રોધથી મુક્ત છે, એવા સ્થિર ચિત્તવાળા માણસને ઋષિ કહેવાય છે. જેમ કાચબો પોતાના અંગોને લપેટી લે છે, તેવી જ રીતે જ્યારે વ્યક્તિ પોતાની ઈન્દ્રિયોને ઈન્દ્રિયોના પદાર્થોમાંથી ચારે બાજુથી ફેરવે છે ત્યારે તેની બુદ્ધિ સ્થિર થઈ જાય છે. ભગવાન, બ્રાહ્મણ, ગુરુ, માતા-પિતા, પવિત્રતા, સાદગી, બ્રહ્મચર્ય અને અહિંસા જેવા ગુરુઓની પૂજા એ શારીરિક તપ છે.