ঔৰংজেবৰ সম্পূৰ্ণ নাম আছিল আব্দুল মুজাফ্ফাৰ মুহিউদ্দিন ঔৰংজেব আলমগীৰ ৷ তেওঁ আছিল মোগল সাম্ৰাজ্যৰ ষষ্ঠগৰাকী শাসক ৷ কঠোৰ নীতি আৰু কঠোৰ শাসনৰ বাবে পৰিচিত ঔৰংজেব ৷ ক্ষমতাৰ বাবে নিজ ভাতৃ হত্যা কৰি আনকি পিতৃ শ্বাহজাহানক কাৰাগাৰত ভৰাই থৈছিল ৷ কিন্তু অতি কম সংখ্যকেহে জানে যে তেওঁৰ নিজ কন্যা জেবুনিছা আছিল, যাক তেওঁ প্ৰায় ২০ বছৰ কাৰাগাৰত ৰাখিছিল ৷
মোগল সম্ৰাট ঔৰংজেবৰ নিষ্ঠুৰ নীতি আৰু অত্যাচাৰ
- ভাতৃক হত্যা আৰু পিতৃৰ কাৰাগাৰত বন্দী কৰা: ক্ষমতা লাভ কৰিবলৈ ঔৰংজেবে নিজ ভাতৃ দাৰা শিকোহক পৰাস্ত কৰি হত্যা কৰিছিল ৷ লগতে তেওঁ পিতৃ শ্বাহজাহানক আগ্ৰা দুৰ্গত গৃহবন্দী কৰি ৰাখিছিল, এটুপি পানী নিদিয়াকৈ তেওঁক ৰখা হৈছিল যাৰ ফলত তেওঁ বন্দী অৱস্থাতে মৃত্যুবৰণ কৰিছিল ৷
- মাৰাঠা যোদ্ধাৰ ওপৰত নিষ্ঠুৰতা: ছত্ৰপতি সম্ভাজী মহাৰাজো ঔৰংজেবৰ নিষ্ঠুৰতাৰ বলি হৈছিল ৷ সম্ভাজী মহাৰাজ বন্দী হোৱাৰ পিছত তেওঁৰ ওপৰত নৃশংস অত্যাচাৰ কৰা হৈছিল ৷ তেওঁলোকৰ চকু দুটা উলিয়াই দিয়া হৈছিল, জিভা কাটি পেলোৱা হৈছিল আৰু নৃশংসভাৱে হত্যা কৰাৰ আগতে মৃতদেহটিক বিকৃত কৰা হৈছিল ৷ শেষত তেওঁৰ শৰীৰটোক খণ্ড খণ্ডকৈ কাটি পানীত উটুৱাই দিয়া হৈছিল ৷
- শ্বহীদ গুৰু টেগ বাহাদুৰ: গুৰু টেগ বাহাদুৰক ইছলাম গ্ৰহণ কৰিবলৈ জোৰকৈ হেঁচা প্ৰয়োগ কৰা হৈছিল ৷ যেতিয়া তেওঁ নাকচ কৰিলে, তেতিয়া তেওঁক অত্যাচাৰ কৰি কাৰাগাৰত হত্যা কৰা হ’ল ৷
- হিন্দুৰ ওপৰত ধৰ্মীয় দমন: আকবৰে বিলুপ্ত কৰা জাজিয়া কৰ পুনৰ আৰোপ কৰা হয়, যাৰ বাবে হিন্দুসকলে গধুৰ কৰ দিবলগীয়া হয় ৷ কাশী বিশ্বনাথ, কৃষ্ণ জন্মভূমি, সোমনাথ আদি বহুতো গুৰুত্বপূৰ্ণ মন্দিৰ ধ্বংস কৰা হৈছিল ৷
- ৰাজপুত ৰাজ্যৰ ওপৰত আক্ৰমণ: মেৱাৰ আৰু মাৰৱাৰৰ ৰাজপুত শাসকসকলৰ ওপৰত বলপূৰ্বক কৰ আৰোপ কৰা হৈছিল ৷ মাৰোৱাৰৰ ৰাণী অজিত সিঙৰ মাতৃয়েও অমানৱীয় ব্যৱহাৰ সহ্য কৰিবলগীয়া হৈছিল ৷
- সন্ত আৰু আধ্যাত্মিক নেতাৰ ওপৰত অত্যাচাৰ: বহু ভক্তি সন্ত, বিশেষকৈ সন্ত ৰামদাসক অত্যাচাৰ কৰা হৈছিল ৷ হিন্দু আশ্ৰম আৰু মন্দিৰৰ সম্পত্তি জব্দ কৰা হয় ৷
- দক্ষিণ ভাৰতত যুদ্ধ আৰু নিষ্ঠুৰতা: বিজাপুৰ আৰু গোলকোণ্ডাৰ দৰে ৰাজ্য আক্ৰমণ কৰি শাসকক আঁতৰাই পেলালে ৷ যুদ্ধৰ সময়ত সৈন্যসকলে মহিলাসকলক লুটপাত, হত্যা আৰু অত্যাচাৰ কৰিছিল ৷
- হিন্দু সমাজৰ ওপৰত অত্যাচাৰ: লাখ লাখ হিন্দুক বলপূৰ্বকভাৱে ইছলাম ধৰ্মলৈ ধৰ্মান্তৰিত কৰাৰ প্ৰয়াস কৰা হৈছিল ৷ সাধাৰণ জনতাৰ ওপৰত অত্যাচাৰ আৰু নাৰীৰ ওপৰত হোৱা হিংসাৰ ঘটনা সাধাৰণ হৈ পৰিল ৷
জেবুনিছা কোন আছিল ?
জেবুনিছা আছিল ঔৰংজেবৰ ডাঙৰ আৰু অত্যন্ত বুদ্ধিমান কন্যা ৷ ১৬৩৮ চনৰ ১৫ ফেব্ৰুৱাৰীত জেবুনিছাৰ জন্ম হৈছিল ৷ সৰুৰে পৰা পঢ়া-শুনাৰ প্ৰতি তেওঁ খুবেই আগ্ৰহী আছিল ৷ আৰবী আৰু পাৰ্চী ভাষাৰ গভীৰ জ্ঞান আছিল আৰু মাত্ৰ ৭ বছৰ বয়সতে হাফিজ (কোৰানৰ জ্ঞান) আছিল ৷ ঔৰংজেবে প্ৰথমে তেওঁক অতিকৈ সন্মান দিছিল যদিও সাহিত্য, চুফী চিন্তাধাৰা আৰু অন্য ধৰ্মৰ শিক্ষাৰ প্ৰতি তেওঁৰ আগ্ৰহ বাঢ়ি অহাৰ লগে লগে পিতৃৰ অসন্তুষ্টিও বাঢ়ি আহিছিল ৷ পাৰ্চী আৰু আৰবী সাহিত্যত পাকৈত হোৱাৰ লগতে এগৰাকী মেধাৱী কবিও আছিল ৷ তেওঁৰ কবিতা "মাখফী" (গোপন) নামেৰে বিখ্যাত হৈছিল ৷
কিয় তেওঁক কাৰাগাৰত ৰখা হ’ল ?
কোৱা হয় যে, জেবুনিছাই পিতৃৰ কঠোৰ ধৰ্মীয় নীতিৰ সৈতে একমত নাছিল আৰু কেতিয়াবা তেওঁৰ সিদ্ধান্তৰ বিৰোধিতাও কৰিছিল ৷ একাংশ ঐতিহাসিক সূত্ৰৰ মতে, ঔৰংজেবে পচন্দ নকৰা দাৰা শিকোহৰ চুফী মতাদৰ্শৰ প্ৰতি তেওঁৰ প্ৰৱল আছিল ৷ আন এটা কিংবদন্তি অনুসৰি জেবুনিছাই এজন যুৱ ৰাজকুমাৰ আক্ৰাম খানৰ প্ৰেমত পৰিছিল আৰু যেতিয়া ঔৰংজেবে এই কথা গম পাইছিল তেতিয়া তেওঁ নিজৰ কন্যাক দিল্লীৰ চেলিমগড় দুৰ্গত বন্দী কৰি ৰাখিছিল ৷ জেবুনিছা প্ৰায় ২০ বছৰ ধৰি দুৰ্গৰ দেৱালৰ ভিতৰত কাৰাগাৰত আছিল ৷ কোৱা হয় যে, তেওঁ তাতেই শেষ নিশ্বাস ত্যাগ কৰিছিল আৰু তেওঁক বেনামীভাৱে সমাধিস্থ কৰা হৈছিল ৷ ঔৰংজেবৰ এই কাহিনীয়ে তেওঁৰ নিষ্ঠুৰতাক দেখুৱাইছে, য’ত ক্ষমতাৰ স্বাৰ্থত তেওঁ নিজৰ পৰিয়ালটোকো এৰি দিয়া নাছিল ৷
(বিঃদ্ৰঃ ইয়াত দিয়া তথ্যসমূহ কেৱল বিশ্বাস আৰু তথ্যৰ ওপৰত ভিত্তি কৰি কৰা হৈছে । ইয়াত উল্লেখ কৰাটো গুৰুত্বপূৰ্ণ যে ইটিভি ভাৰতে এনে কোনো ধৰণৰ স্বীকৃতি বা তথ্য নিশ্চিত নকৰে । কোনো তথ্য বা বিশ্বাস কাৰ্যকৰী কৰাৰ পূৰ্বে সংশ্লিষ্ট বিশেষজ্ঞৰ পৰামৰ্শ গ্ৰহণ কৰক)
লগতে পঢ়ক
